"De belofte aan het Molukse volk"
Ik kreeg vandaag een uitnodiging om een stuk te schrijven. Deze uitnodiging, omdat vandaag, 17 augustus 2020, de nationale feestdag is van Indonesië. Zij viert vandaag haar 75 jaar onafhankelijkheid en vrijheid.
17 augustus is de nationale feestdag van Indonesië. Er wordt gevierd dat op deze datum in 1945 het Indonesische volk onafhankelijk werd verklaard. Dit na 300 jaar Nederlandse koloniale bezetting. Nederland erkende de onafhankelijkheid pas op 27 december 1949. Dit was de datum van de soevereiniteitsoverdracht.
Als eerste is een felicitatie op zijn plaats, want vrijheid en onafhankelijkheid is een groot en waardevol bestaansrecht voor eenieder.
Zoals zij die mij kennen, gewend zijn van mij. Zal ik ook hier respectvol, maar open en eerlijk mijn kijk, gevoel en ervaring delen.
Laat ik eerlijk en open bekennen, dat mijn felicitatie oprecht en welgemeend is. Ik vind namelijk dat vrijheid en onafhankelijkheid het bestaansrecht is van ieder mens.
En daar… Daar begint er iets te knagen en wringen.
Ik woonde en groeide tot mijn 18e op, in een Molukse wijk, met mijn Molukse vader, familie en vrienden. Een Molukse wijk, waar iedereen elkaar kent, met elkaar omgaat, bij elkaar over de vloer komt en helpt. Een eigen gemeenschap in een grote stad. Ik ging als jong meisje ook naar de andere Molukse wijken in Nederland en had overal familie en vrienden. Wijs een plek aan in Nederland en ik ben er geweest of heel dicht, bij in de buurt geweest. Want Molukse wijken zijn er van het Noorden tot het Zuiden en van Oost tot West.
Je zult niet verbaast zijn dat ik veel verhalen heb mogen horen en zien, van de eerste generatie Molukse opa’s, oma’s, ooms en tantes.
Er werd veel gelachen, veel herinneringen op gehaald en ja, ook gehuild. Ik hoorde niet alleen de verhalen, maar voelde ook de emoties, heimwee en de hoop van ooit weer veilig terug te mogen naar huis, terug naar de Molukken. Dat gevoel, dat vergeet ik denk ik nooit.
Want eerlijk is eerlijk, buiten verdriet was er ook veel boosheid. Boosheid omdat de belofte zo wreed, gevoelloos en mensonterend is verbroken.
Misschien kan je je voorstellen dat ik met een flinke dosis argwaan en voorzichtigheid werd opgevoed. Zo was er argwaan naar Indonesië, Nederland en de mensen. Zo werd mij geleerd, dat ik altijd op mijn hoede moest zijn en een goede dosis wantrouwen moest hebben. Want zo was immers de ervaring van mijn opa’s, oma’s, ooms en tantes. De Belofte die door Nederland is gedaan, werd net zo makkelijk door Nederland verbroken. Waren het economische belangen, politieke belangen of een mix van beide, die de belofte deed verdwijnen?
Nu als volwassen vrouw terugkijkend, kan ik mij de pijn en verbittering nog herinneren en voelen. Ik heb immers ook het bijbehorende verdriet en gevolgen in vele ogen en in mijn omgeving terug gezien.
In deze tijd zou ik naar mijn mening, mogen spreken van een traumatische ervaring. Een traumatische ervaring die van generatie op generatie, bewust of onbewust is doorgegeven.
Tja, een diepe zucht bij mij… Het is niet niets.
Mij wordt wel eens gevraagd hoe ik hierin sta en wat mijn standpunt is. Als de belangstelling oprecht en respectvol is, dan ben ik altijd bereid op die vraag in te gaan en in gesprek te treden.
Wederzijdse kennis en uitwisselingen van ervaring, brengt in mijn ogen mensen dichter bij elkaar of verbreed op zijn minst de kennis.
Deze gesprekken zijn bijna altijd verhelderend voor mij en naar ik hoop, voor alle betrokkenen.
Samen zoeken naar een oplossing, naar de verbinding? Dan is de eerste stap uitspreken en met elkaar in gesprek gaan, want zoals eerder gezegd. Vrijheid en onafhankelijkheid, zijn een bestaansrecht van ieder mens!
Bestaansrecht is een geboorterecht.
Ik heb de volgende uitspraak al vaker gedaan en mensen die mij kennen, zullen het herkennen.
Het is simpel en luidt als volgt:
Stel je hebt een open wond op je arm. Dan heeft deze wond, verzorging en aandacht nodig. De wond moet bekeken worden en schoon gemaakt worden. Met de juiste aandacht en zorg, zal de wond genezen. Plak je, zonder enige zorg of aandacht, over deze wond een pleister. Dan zal deze wond gaan etteren, er zal pus uitkomen en ontsteken.
De belofte aan het Molukse volk, mijn opa’s, oma’s, ooms en tantes is verbroken. Dit heeft een diepe wond achtergelaten. Een wond die om aandacht vraagt, gezien en gehoord wilt worden, zodat zij (eindelijk) kan genezen.
Nusa Ina
Onafhankelijkheid, vrijheid & bestaansrecht