Nou daar zit ik dan… , moeder, kind, vriendin, tante, oma, nicht en meer.
Ik mag denk ik wel zeggen, dat ik behoorlijk wat roerige tijden heb geleefd en gezien. Jeetje, wat heb ik me vaak afgevraagd, wat ik fout doe. Werd ik gestraft, verdien ik geen liefde, ben ik niet goed genoeg, slecht….. Ik heb totaal geen houvast, geen invloed op wat er gebeurt. Waarom? Het kan anders, want dat zie ik om me heen. Maar waarom kan het daar wel en niet bij mij? Bij ons, in ons gezin en de mensen om mij heen. Waarom lijkt mijn leven zo totaal anders dan wat ik om me heen zie. Ik heb het mezelf meer dan menigmaal afgevraagd en evenzoveel keren, proberen het te veranderen. Mezelf te veranderen..
Keer op keer liep ik weer vast. Liep ik met mijn ogen open, weer een wereld vol chaos binnen. Daar stond ik dan, mezelf afvragend hoe ik hier in terecht ben gekomen. Het leek A, maar het blijkt XYZ te zijn en hoe heb ik dit niet zien aankomen? Moe, moe werd ik er van.
Uiteindelijk liep ik zo vast, dat ik er zelf niet meer uitkwam en ja, sorry…… er soms uit wilde stappen. Moe van mezelf en dat wat het leven, naar het leek, voor mij in petto had. Waarom, weer die waarom. Heb ik dit verdiend? Verdien ik het? Lichamelijk en geestelijk geweld waren al vroeg in mijn leven een bekend verschijnsel. Maar het leek me ook te (achter) volgen.
Natuurlijk wil ik dit niet, maar het was er wel. Wat voelde ik me klein. Klein en bang. Bang voor de grote boze wereld en de mensen die er in rondliepen. Het liefst wilde ik me verstoppen. Dat leek de makkelijkste en veiligste oplossing. Maar ik wist ook, dat verstoppen inhield, dat ik ook de mooie dingen van het leven nooit zou mogen leren kennen. Muren, metershoge onzichtbare muren had ik opgetrokken. Een lach op m’n gezicht, vlotte gezellige praatjes en mijn overlevingsmechanisme hielden me overeind en de boze wereld buiten. Tot ik niet meer kon en letterlijk moe en hoofdpijn (lees migraine) kreeg van mezelf en het leven dat ik zo krampachtig probeerde te leven.
Therapie op therapie volgde en ze hielpen me allemaal een beetje op weg. Praten, luisteren, vragen, tranen, vermoeidheid en zoekend naar houvast en een manier om uit het doolhof te komen. Waar is die magische deur. Ik leek hem maar niet te vinden. Het zou makkelijk zijn om de therapeuten daar de schuld van te geven. Als zij dit, dan had ik dat….. Maar na al die jaren van therapie besef ik, dat ik nog steeds dat kleine meisje was, die daar op de stoel bij de therapeut zat. Dat meisje dat bang is voor de wereld. Op haar hoede voor gevaar en dat meisje had ervaren, dat om elke hoek gevaar kan schuilen.
Natuurlijk vertelde ik veel, heel veel van wat er in de loop van die jaren gebeurt was. Ik kon er boeken vol van schrijven. Maar achteraf gezien vertelde ik dat, wat ik aankon. Wat ik durfde te delen en te vertellen. Maar vol vertrouwen zat ik er nooit. Ik moest en zou op m’n hoede zijn. Klaar om in te grijpen als het fout mocht gaan. En nu, nu op dit punt in mijn leven. Kan ik eindelijk aan mezelf toegeven en zeggen.
Ik was bang en dat ben ik af en toe nog steeds. Maar beetje bij beetje, heb ik in de afgelopen jaren, geleerd, dat dat oké is.
"Ik mag eindelijk gewoon zijn wie ik ben."
Ik ga mezelf niet meer verontschuldigen, net zo min als ik verontschuldigingen verwacht. Het is oké zoals het is en zoals het is gelopen. Nee, ik zeg daarmee niet, dat ik het fijn of makkelijk vond. Ik zeg daarmee, dat het is gebeurt. Ik kan het niet meer terugdraaien, maar ik kan er wel van leren en dat is oké en meer dan genoeg. Ik groei, ik leer, en ik leef. Hoe lastig ik het op sommige momenten soms ook vind.
Ik ben blij dat ik hier onderdeel van mag zijn en blij met wie ik ben. Daarmee zeg ik niet dat ik perfect ben. Net zo min als ik van jou verwacht dat je perfect bent. Want ach, als het leven me iets geleerd heeft, dan is het wel dat perfectie een perspectief is. Want wat voor de één perfect is. Is voor een ander de grootste mislukking.
Ik ga stap voor stap en soms lijk ik te rennen, door het leven. Ik kijk, huil, lach en verwonder. Stel mijn vragen, deel soms mijn mening en luister. De wereld gaat door en wij mensen doen ons ding. Door de Corona tijd, leek de wereld even stil te staan of op z’n minst wat langzamer te gaan. Dat gaf ruimte….. Die ruimte is er nog steeds, gevuld met mensen, dieren, de natuur en zoveel dingen.
Ik ben één van de vele en hier samen met jou.
Hallo wereld, hier ben ik. Leuk je te mogen ontmoeten.
Nusa Ina
Mijn ontdekkingsreis