"Groei is geen verraad, loslaten ook niet"
Deze zin heeft zich genadeloos in mijn geheugen gegrift – de slotzin van Groei is geen verraad uit Padede.
Er was een tijd dat ik mezelf klein hield, dat ik mijn ruimte niet durfde in te nemen. Ik bleef waar ik comfortabel was, terwijl ik diep van binnen wist dat dit mij beperkte. "Boo Betty Boo!! JIJ MOET ECHT VEEL MEER RUIMTE INNEMEN," hoorde ik de Siwabessy-sisters Aca & Ina zeggen in een motiverende WhatsApp-voicememo. Maar hoe kon ik ruimte innemen als ik mezelf niet eens durfde los te weken van mijn omgeving?
Mocht ik die ruimte dan wel innemen? Op spiritueel gebied heb ik vele gesprekken gevoerd, misschien zelfs wel toestemming gevraagd.
Zoals velen worstelde ik met de angst om los te laten. De angst dat afstand nemen voelde als verraad. Toch kwam er een moment dat ik niet anders kon.
Padede was het grootste illustratieproject waar ik ooit aan had gewerkt. Met thema's als verslaving, misbruik, transgenerationeel trauma en het leven na alle pijn werd ik opnieuw geconfronteerd met mijn eigen bagage.
Om te helen moest ik afstand creëren. Dit bracht me momenten van eenzaamheid, maar ook van zelfontdekking. Ik leerde mezelf kennen buiten de verwachtingen en patronen van mijn omgeving. Het was pijnlijk, maar essentieel.
In mijn zoektocht naar mezelf verdiepte ik me in mijn roots. Ik ging op zoek naar de geschiedenis van de generaties voor mij, en hoe meer ik leerde, hoe meer ik werd opgeslokt door een monster genaamd wrok. Ik voelde boosheid naar mensen die niets wisten van onze geschiedenis—een geschiedenis die niet op school werd onderwezen. En als je er wel over sprak bijvoorbeeld op social media, werd je al snel bestempeld als activist.
Ik geef toe: ik heb een Moluks pittig karakter, dus ik geloof oprecht dat ik mensen ook met de nodige emotie en passie heb gesproken.
Daar stond ik opnieuw op een kruispunt. Wilde ik blijven hangen in het verleden, of kon ik een weg vinden om hun lessen mee te nemen zonder vast te blijven zitten in de pijn? Ik besefte dat ik hier in Nederland ben door een samensmelting van omstandigheden. Mijn bestaan is geworteld in een verleden vol strijd, maar ik hoef niet in die strijd te blijven leven.
Groei is geen verraad. Loslaten ook niet.
Loslaten is dus geen breuk met het verleden, maar een manier om ruimte te maken voor de toekomst. Ik heb geleerd dat ik mijn geschiedenis niet hoef los te laten om vooruit te gaan—ik draag haar met me mee, als een bron van kracht in plaats van een last.
Dus hier sta ik, met open handen en een open hart.
Ik kies ervoor om te groeien, om mijn eigen pad te bewandelen zonder schuldgevoel. En als jij ook op zo’n kruispunt staat, weet dan: je mag kiezen voor jezelf. Je mag loslaten zonder iets te verliezen.
Laten we ruimte maken—voor onszelf, voor elkaar, en voor alles wat nog komt.
Veel liefs,
Betty
Groei & loslaten