Verzeker weten

Selamat datang en welkom bij mijn eerste stuk voor Kata². Dit is mijn verhaal, over hoe ik aan mijn herstel ben begonnen en wat ik ervan heb kunnen leren.

Dit is dé plek waar ik, Betty mijn ervaringen deel en jullie meeneem op reis. Nu zal ik eerlijk zijn dit verhaal gaat niet over een zon, zee en strand. De meeste van jullie hadden het al geraden op onze Instagram poll, dus ja ik ga mijn avonturen delen over het GGZ en soortgelijke overheidsinstellingen. Dit is absoluut geen Klaagmuur, maar ik ben van mening dat deze topics meer besproken mogen worden. Want hoe vraag je om hulp als je hier geen energie voor hebt en eigenlijk al op bent? Waar moet je naartoe als je mentale zorg nodig hebt en misschien nog wel belangrijker om te weten, welke hulp dacht ik nodig te hebben in mijn situatie?Dit is mijn verhaal, over hoe ik mijn herstel ben begonnen en wat ik hiervan heb mogen leren.

Ik ben 27 lentes jong en kan zeggen dat ik een depressie veteraan, trauma survivor en creatieve duizendpoot ben. Mijn Molukse roots komen van mijn vader en mijn Nederlandse roots van mijn moeder. 

Maar nu het stuk wat ik het meest spannend vind om te delen, mijn bagage. Ik zal in thema blijven, dus gaan we spreekwoordelijk door de douane. Ik leg mijn bagage op tafel en laat het één voor één doorspitten. Maar wat wordt aangetroffen? Dit was precies de vraag waar ook mijn psychologe mee bezig was. Zo troffen we niet alleen dyslexie aan, maar was er ook sprake van het syndroom van Tietze, vroegtijdige jeugdtrauma’s, een pestverleden op de basisschool en een fikse depressie. Maar surprise², there was more. Ik was namelijk een natuurramp ready to happen. 

Ik was eindeloos op zoek naar mijn plekje in de wereld maar ik was vooral op zoek naar, je raad het al, liefde. Ik was op jonge leeftijd al depressief, waardoor ik in mijn tiener en jongvolwassen jaren al een paar mislukte suïcidepogingen op naam had staan. Een verslavingsverleden met drank, drugs en dagelijks last van menty b's (mental breakdowns) hielp de situatie ook niet. Ik was een kei in het vermommen van mijn problemen. Weinig mensen in mijn omgeving wisten hiervan af. Ik was overspoeld door schaamte en angst. En het laatste beetje trots wat ik had, wilde ik niet gebruiken om hulp te vragen.

Terwijl ik dit schrijf lach ik mezelf een beetje uit, want het is waar wat ze zeggen. Als je op bepaalde situaties terugkijkt, is het soms zo lachwekkend hoe moeilijk ik deed. Maar goed, back to my story. In 2018 kon ik mijzelf niet langer vermommen. Ik kwam in de ziektewet terecht. Ik had geen energie meer, en heb zonder te overdrijven 2 weken lang elke dag gehuild. 20 jaar opgekropte emoties namen het over, en ik kon niet eens meer mijn bed uitkomen. Ik wilde niet meer praten of luisteren, want ik kon niks meer hebben.


Na vele dokters bezoekjes kreeg ik medicijnen voorgeschreven die mijn gevoel verdoofden, zodat ik mijn dagen beter zou doorkomen. Maar ik zakte dieper en dieper in het zand en zag door de bomen, het bos niet meer. Al 20 jaar lang stopte ik elke dag trouw mijn bagage in mijn rugzak, maar nu had ik geen ruimte meer. De rugzak, was vol. Ik kon niet meer voor mezelf instaan, ik werd vergeetachtig en zodoende een gevaar voor eigen leven. Ik vergat waar ik was, belangrijke afspraken, rekeningen of het fornuis na het koken uit te zetten, om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik schakelde soms volledig uit omdat ik de druk en emoties niet meer aan kon.

Het heeft 3 maanden geduurd voordat ik eindelijk werd uitgenodigd voor een intakegesprek bij een Psychopraktijk. Gevoelsmatig was dit een goede match. Ik weet dat dit niet voor iedereen geldt, en ik weet ook dat ik van geluk mag spreken dat ik meteen een goede match heb gevonden. Maar, dat neemt niet weg dat het moeilijk was! Echter na mijn intake fase, bleek al gauw dat ik toch niet helemaal op de juiste plek zat. Dit zegt niks over hoe geweldig mijn psychologe was. Zij was namelijk de eerste persoon die ik in vertrouwen nam! En ik kan niet in woorden omschrijven hoe dankbaar ik haar daarvoor ben. Zij heeft er alles aan gedaan om mij de hulp te geven die ik op dat moment nodig had. 

Bedankt Linda, voor de goede zorgen!

Ik heb een complexe vorm van PTSS, chronische depressie, verstoorde persoonlijkheidsontwikkeling en andere gespecificeerde dissociatieve stoornissen.

Dat is best een mond vol en geloof me, dit was heel confronterend om te horen, omdat ik nog behoorlijk in mijn ontkenningsfase zat. Maar ondanks de specialisatie in trauma verwerking, was mijn psychologe van mening dat ik meer tijd en hulp nodig had. Er is namelijk meer nodig dan 1 persoon om iemand terug in zijn of haar kracht te zetten. 

Mijn psychologe heeft samen met mij gezocht, naar zorgverleners die specifiek aansloten op mijn ziektebeeld en behoeften. Uit deze zoektocht kwamen 3 opties. Maar de keus die het best aansloot vereiste wel dat ik zou verhuizen. Want 4 dagen per week 3 uur reizen i.c.m. intensieve behandeling was geen realistische optie. Ook was er een wachttijd, dus ben ik ter overbrugging naar het GGZ gegaan om maar niet volledig in een gat te hoeven vallen. 

De PTSS brokken piloot

Ik werd onderdeel van een Pilot die mensen met een complexe vorm van PTSS in groepsverband hielp te re-integreren in de maatschappij. Een project wat nog in de kinderschoenen stond, omdat vele projecten en groepen veelal ontwikkeld zijn voor veteranen. EMDR was 1 van de eerste behandelingen die mij werd aangeboden, ondanks het feit dat mijn vorige psychologe dit met zeer negatieve uitkomst al had geprobeerd. De uitkomsten hiervan zijn in hun volledigheid terug te vinden in mijn medisch dossier, maar het GGZ vond dit niet belangrijk om mee te wegen. Zo werd mij herhaaldelijk geadviseerd toch EMDR te doen, en tot vervelens toe moest ik constant mijn grens aangeven. Iets wat geen positief effect had op mijn herstel en de indicaties die daaraan gekoppeld ware

EMDR ontregelde mij namelijk zo erg dat ik er suïcidaal van werd. Iets wat mijn psychologe al had vastgesteld en daarom van probeerde te beschermen. Bij de zorgverlener waar ik vorig jaar ben gestart, is het duidelijk geworden dat het bewust herleven of bespreken van mijn trauma een vergrote kans op psychose geeft. Dit wisten we toen natuurlijk nog niet maar het is vreemd dat de GGZ hier geen goed onderzoek naar heeft gedaan, alvorens mij herhaaldelijk onder druk te zetten om een ongewenste behandeling te volgen. 

Wil jij meer weten over EMDR? Lees hier wat Psyned schrijft over EMDR

De periode bij het GGZ welk bedoeld was ter overbrugging, is achteraf gezien, voor zowel mij als mijn partner, heel zwaar geweest. Want terwijl ik bij de groep kwam, ging het leven gewoon door. Ik plande afspraken in maar werd steeds afgewezen omdat ik té complex was of niet ziek genoeg om opgenomen te worden. Ik voelde mij hierdoor wanhopig en hopeloos. Maar uiteindelijk vond ik mijn match in CareToChange en kwam ik op de wachtlijst. Ik durfde stiekem weer te hopen, maar het eind was nog niet in zicht. Want toen kwam de eerste lockdown en werd alles vertraagd.

To be continued.

Veel liefs,

Betty