Verzeker weten

Ik kom niet van rijke ouders, kreeg het spreekwoordelijk niet in mijn schoot geworpen en ik heb geen cash onder mijn matras liggen. Desondanks heb ik toch de keus gemaakt om aan mijzelf te werken. Ik vertelde eerder al over mijn botsingen, zoals:

• Hulp nodig hebben maar niet de financiële middelen om deze te kunnen gebruiken.
• Grenzen, tot vervelens toe, aan moeten geven.
• Enerzijds moeten rusten en anderzijds het UWV wat constant druk uitoefent
• Begrip nodig hebben vanuit instanties, maar een beetje menselijkheid? Nee hoor.
• Eindeloze wachttijden voor hulp.

Het voelt alsof ik constant moet vechten. Mijn herstel wordt al 4 jaar overschaduwd door financiële druk. Telkens wanneer ik een probleem met pijn en moeite oplos, lijkt er weer een nieuw probleem te verschijnen. Toen ik net in de ziektewet terecht kwam, dacht ik dat ik 1 jaartje nodig zou hebben om te herstellen. Niet zo vreemd, gezien het feit ik mijzelf nog moest ontplooien van struisvogel naar pombo. De praktijk bleek dan ook iets anders uit te pakken.

Mijn herstel is echter de beste leerschool, die ik tot nu toe heb gehad. Ik heb uit eerste hand ervaren, hoe fijn; maar ook, hoe onhandig het systeem in ons kikkerlandje is ingericht. Alle systemen werken met indicaties. Indicaties die ervoor zouden moeten zorgen, dat het systeem weet in welk hokje ik pas. Ik ben persoonlijk niet zo’n fan van labels, hokjes en indicaties. Maar ik heb wel gemerkt hoe belangrijk het is om te weten, waar ik volgens het systeem thuis hoor. Maar wat nou als ik niet in één hokje thuis hoor, maar in meerdere?

 
Als dubbelbloed, ben ik thuis in 2 culturen “ik ben Papeda en stamppot” zoals Nusa Ina zegt. Ik ben Moluks & Nederlands, maar als Molukker in NL, ben ik niet Moluks opgevoed. Hierdoor had ik het idee dat ik geen recht van spreken heb binnen en/of over de Molukse gemeenschap. Ik ben niet binnen de wijk opgegroeid, wist niks af van de RMS, Adat of hoe de geschiedenis is gelopen. Dit zorgde ervoor dat ik naast mijn herstel, ook ben gaan leren over mijn eigen geschiedenis. Wat ik toen niet wist, was dat deze twee dingen samen zouden smelten en mijn hele kijk op de wereld en mijzelf zou veranderen. 
“Zo bleven problemen, traditiegetrouw onder het tapijt verdwijnen”


Mijn voorouders kennen oorlog, verdriet en pijn als geen ander. Opa Bert (Nederlandse kant) was een KNIL Militair, hij heeft aan de Birma spoorlijn gewerkt tijdens de Japanse bezetting. De straffen die hij dagelijks kreeg omdat hij behoorlijk lang was, zijn onmenselijk. Hij moest kruipen, werd geslagen, vernederd; en ik, zijn kleindochter, ik krimp in elkaar bij de gedachten hieraan, voor mijn opa en vele anderen, moet dit verschrikkelijk zijn geweest. Mijn Oyang Paul (Molukse kant) was in deze zelfde tijd, in Indonesië een KNIL Militair. Toen ik zijn KNIL-rapporten te zien kreeg barstte ik in tranen uit. Niet omdat ik het niet wist, maar meer omdat ik me toen pas besefte dat alle bloedlijnen, die door mij heen stromen, te maken hebben gehad met enorme trauma’s. Trauma die niet besproken mocht worden, onder het tapijt verdween en zo van ouder op kind, bewust of onbewust werd overgedragen.

Ik herken mijzelf hierin, ik durfde ook niet over mijn trauma’s te praten en zo bleven problemen, traditiegetrouw onder het tapijt verdwijnen. Het was zelfs zo erg dat ik ervan overtuigd was, dat ik tot last zou zijn bij familie en vrienden. Door schaamte durfde ik het verwaterde contact met familie en vrienden niet te herstellen, ik vermeed al het contact. Dit veranderde toen ik in 2020 tijdens de lockdown te horen kreeg dat de gezondheid van mijn opa de oudste zoon van mijn Oyang, achteruitging. Met knikkende knietjes kwam ik na jaren weer terug bij mijn familie. De deur werd geopend en ik werd met open armen ontvangen. Het voelde als thuiskomen. Ik voelde de samenhorigheid, we aten samen, zongen lagu² en de warmte en liefde was overal aanwezig. Tranen van geluk stroomde die avond over mijn wangen in de auto rit naar huis. Dit voelde als stap 1 in mijn herstel.

Ik ben mij vervolgens nog meer gaan verdiepen in de geschiedenis, alléén deze keer veel meer gericht op mijn eigen familie. Ik voelde mij verbonden met mijn voorouders en hun levensloop. Ik heb mijn tantes en ooms vragen gesteld, heb het nationale archief door gespit en ben door oude fotoalbums gegaan. Ik zag slechts momentopnames en documentatie van hun levens. Ik kreeg het gevoel dat ik als kleindochter, de taak kreeg om oude patronen, aangeleerd gedrag en ander (stil) verdriet moest doorbreken. Waar mijn voorouders vaak de keus maakte om de vuile was niet buiten te hangen, ging ik met wildvreemde praten over mijn problemen. 

Toen ik om hulp vroeg, werd terecht de vraag gesteld door o.a. de gemeente waarom? Maar ik ervaarde deze vraag als aanvallend. Ik zei dan ook weleens “wat gaat jou dat aan” of “waarom de f8ck moet jij dat weten”. Mijn reactie was behoorlijk pittig en dat zal deels te maken hebben gehad met mijn eigen boosheid. Anderzijds is het een perfect voorbeeld van hoe slecht het inzicht is van de hulpverlenende instanties waar ik bij aan moest kloppen.Alles bleek tegen me te werken en ik miste en mis, nog steeds de menselijkheid in deze wereld. Ik zeg heel bewust de wereld en niet de instantie, omdat aan het einde van de dag het een mens is wie mij helpt. Niet verder willen kijken en regels interpreteren alsof ieder mens hetzelfde is, blijkt hierin een groot obstakel te zijn. Ik merkte dat mijn “waarom” een cruciaal onderdeel werd voor mijn herstel. De instanties die deze waarom vraag stelde moesten natuurlijk weten in welk hokje ik moest zijn om de juiste hulp te krijgen. Maar door mijn PTSS en de manier van communiceren van deze mensen kon ik dit niet alleen doen of voor mijzelf instaan.

 
Toch ging ik vaak alléén naar afspraken toe, omdat ik mij nog steeds schaamde voor mijn situatie. Ik werd niet serieus genomen en ging van het kastje naar de muur en van de muur terug naar het kastje. Ik viel tussen wal en schip en pas niet in 1 hokje maar in meerdere. Omdat ik samenwonend ben en het "gezamenlijke" inkomen boven de norm is loop ik bijzondere bijstand mis, heb ik geen recht op aanvullingen en werd mij bijvoorbeeld doodleuk verteld door de gemeente dat ik maar geld moest lenen bij familie of vrienden als ik zo graag wilde sporten om beter te worden. Precies in die woorden en precies in de ongevoelige empathie loze toon zoals je die waarschijnlijk nu in je hoofd hoort.

Mijn trots, onafhankelijkheid en zelfbeschikking werden geteisterd. Nu speel ik open kaart over mijn situatie en botsingen met instanties die al 2 jaar voor de lockdown bestonden. Ik leef nu van een WIA-uitkering en kan maar net mijn vaste lasten betalen. Door dit systeem werd ik uitgesloten van de maatschappij, ik werd gedwongen om afscheid te nemen van mijn super coole telefoon, Netflix, Spotify, Pathé en fitness abonnementen. Vroeger ging ik regelmatig naar de Starbucks voor koffie en kon af en toe shoppen en wat leuks halen voor mijzelf. Mis ik het? Ja, ik mis soms de ruimte en de vrijheid, maar absoluut niet de lasten. De echte vraag is heb ik het nodig? Waar mijn antwoord nu op is, Nee. Wel denk ik dat er betere en gezondere manieren zijn dan maatschappelijk isolement, en dat mijn herstel niet zwaarder moet worden gemaakt dan het al is.

Het was dan ook niet makkelijk om deze keuzes te maken, maar toch ben ik dankbaar dat het zo is gelopen. Mocht je dit onderwerp net als ik moeilijk vinden om te bespreken met je familie, vrienden of wie dan ook. Geen zorgen, iedere gemeente heeft instanties/stichtingen waar maatschappelijke wonder werkers je met liefde willen helpen. Je moet alléén volhouden en door blijven zoeken tot je de juiste persoon hebt gevonden. Een echt mens en geen robot die alléén maar tekstregels kan oplezen 😉

Ik heb geen zicht op de toekomst maar ik heb wel hoop, een stille kracht. Ik kan de stille kracht nu omschrijven alsof de voorouders mij begeleiden en de krijger in mij aanwakkeren. Ik hoor ze schreeuwen:

“APA DATANG DARI MUKA, DJANGAN UNDURÉ!"
Want wat er ook op mijn pad komt, ik zal blijven volhouden.

De belangrijkste levensles uit dit alles, is dat ik de verantwoordelijkheid heb genomen over mijn leven. Ik bepaal hoe mijn leven eruitziet en met deze verantwoordelijkheid komt ook weer een klein beetje vrijheid.

Vrijheid waar mijn voorouders, keihard voor hebben gevochten!




Betty