Door de jaren heen heb ik waardevolle lessen geleerd over het respecteren van mijn grenzen. Waar mijn leven vroeger werd bepaald door hoe ik me op een bepaalde dag voelde – pieken op goede dagen gevolgd door diepe dalen op slechte dagen – heb ik nu een bewuste keuze gemaakt voor meer balans. Dit betekende een belangrijke omschakeling: van klachtgericht leven naar leven van rust-tot-rust moment als vast onderdeel van mijn dag. Tijdens het productie proces van Padede werkte ik nauw samen met de schrijfster Aca Siwabessy. Onze samenwerking groeide uit tot een waardevolle vriendschap, ach wat zeg ik deze vrouw is Pela dus familie!
Padede is vrij verlaat vanuit het Moluks Maleis "aansteller". Vroeger kreeg ik dit regelmatig naar mijn hoofd geslingerd. Toen Aca met trots vertelde dat haar boek Padede zou heten kreeg ik een enorme error "dit moet je me even uitleggen" vroeg ik aarzelend. Maar nu meer dan een jaar later is het niet meer dan logisch. Zo beschrijft zij in haar boek hoe zij van haar kwetsbaarheid haar superpower heeft gemaakt niet zo letterlijk maar daar komt het wel op neer. Het maakt zoveel los in mij, wat is padede nou eigenlijk? Tijdens het illustreren van haar boek werd ik soms zo emotioneel. Zo ook bij het stuk "verdriet wacht", de zin "is dit dan de druppel? " gaf mij een enorme emotionele ontlading. Hoe vaak heb ik mezelf die vraag wel niet gesteld?
Ik kan je vertellen dat ik enorm leergierig ben en als het iets is wat ik graag doe is het met een spreekwoordelijke vergrootglas mijn brein en denkwijze uit dokteren. Aca kent mij inmiddels door en door en gezien onze gemiddelde gespreksstof >3 uur bevat konden we het niet laten om op onderzoek uitgaan naar deze kwetsbaarheid en de thema's waarin padede bij mij een rol speelden.
Ze vroeg aan mij "Wat is jouw vloer en wat is jouw plafond?" Dit metafoor gebruikte zij om mijn verwachtingspatronen uit te horen. Wat is het minimale
(de vloer) wat ik kan en wat is het maximale (het plafond).
Mijn vloer was dat ik mezelf moest kunnen aankleden zonder hulp vragen aan mijn partner.
Al gauw kwamen we tot de conclusie dat mijn plafond was dat ik eigenlijk alles zelfstandig moest kunnen doen zonder hulp vragen. Maar gezien mijn fysieke beperkingen zijn deze verwachtingen onrealistisch en benoemde Aca heel mooi dat dit geen verwachtingen zijn maar wensen. Mijn wens tot zelfstandigheid en autonomie stonden in de weg van mijn levensgeluk.
Voorheen ging ik altijd tot het uiterste en gaf ik al mijn energie en tijd aan anderen of taken die ik fysiek niet aankon in een poging te voldoen aan de vaak onuitgesproken en soms onrealistische verwachtingen. Ik vulde vaak zelf in hoe anderen over me zouden denken, zoals: "Als ik nu afzeg/niets doe zullen ze me vast stom, lastig of vervelend vinden."
Op een bepaald moment realiseerde ik me tijdens revalidatie dat deze manier van leven niet langer vol te houden was. Het frustreerde me enorm. Ik ben gewend om tot het uiterste te gaan want wie weet wanneer er weer zo'n goeie dag voorbij komt waar ik al mijn wensen tot zelfstandigheid kan laten uitkomen? Dat is de definitie van klachtgericht leven. Mensen met chronische pijn zullen dit herkennen van hun revalidatie trajecten of therapieën.
Het respecteren van mijn grenzen betekende dat ik niet alleen "nee" moest leren zeggen, maar dat ik mijn hele aanpak moest herzien. In Jezelf zijn en grenzen aangeven schrijft Nusa Ina "
Een ja is pas een ja als je nee kunt zeggen." In plaats van te leven van klacht naar klacht, waarbij ik enkel reageerde op hoe ik me op dat moment voelde, moest ik leren om nee te zeggen en van rust naar rust te leven. Mijn vloer werd dus verder onderzocht met de vraag "wat kan ik wel doen?" want wat ik wil is niet altijd haalbaar.
Dit betekent dat ik nu doelbewust rustmomenten in plan, ongeacht hoe ik me op dat moment voel. Dit klinkt misschien simpel, maar het is een enorme uitdaging geweest, vooral omdat ik jarenlang heb gefunctioneerd onder hoge stress, met PTSS en ADHD als constante factoren in mijn leven (soms vergeet ik door de goede dagen dat ik ziek ben-ernstig, I know). Waar ik vroeger altijd doorrende, probeer ik nu een stabiele balans te vinden tussen inspanning en ontspanning.
Nee, ik kom niet naar iedere verjaardag en Nee, ik ga niet elke dag een sociale activiteit doen en de deur uit. Ik kwam er achter dat mijn hyper actieve manier van leven uit een plek van onrust en please gedrag kwam. Ik wilde iedereen te vrede houden, maar vooral niet onder ogen komen dat de Betty die ooit was jaren geleden al nee had willen zeggen. Deze verandering dwingt me om te kiezen voor een duurzaam proces, in plaats van korte pieken gevolgd door diepe dalen. Dat ziet er dus ongeveer zo uit:
Baas over eigen leven
Master of One's Own Life
De situatie nu
Op dit moment verkeer ik mij in een moment van stilte. Er vinden behoorlijk wat aanpassingen plaats na dit proces van het bepalen van mijn vloer en plafond. De aanpassingen zijn bijv. andere kleren/schoenen, andere huishoudelijke producten die geheel of gedeeltelijk zelfstandig hun taken kunnen uitvoeren. Het er zien van relaties, vriendschappen en levens keuzes. Het voelt alsof ik een grote schoonmaak aan het houden ben.
In deel twee neem ik jullie mee in deze aanpassingen en hoe het verloopt. Ben jij benieuwd naar hoe het nu gaat en kan je niet wachten om te zien welke veranderingen er plaatsvinden? Volg ons dan op Instagram voor dagelijkse updates! Voor nu tot de volgende keer.
Veel liefs,
Betty
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Grenzenloos begrensd deel 1